Recenzja: Hobbit – Niezwykła Podróż

Hobbit – Niezwykła Podróż to przygodowa, kooperacyjna gra mająca odwzorowywać fabułę pierwszego filmu z nowej trylogii Petera Jacksona. (Dla purystów i tolkienofilów: tak, specjalnie wskazuję tu na fabułę pierwszego filmu, a nie książki, gdyż to do niego odnosi się rozgrywka.) Każdy gracz dysponuje dwoma pionkami krasnoludów, wszyscy wspólnie sterują też pionkami Bilbo Bagginsa, Gandalfa oraz (gdy zostanie ujawniony) pierścienia, zaś celem gry jest przejście liniowej trasy od Shire aż do Gór Mglistych.

Każdy z graczy dysponuje pięcioma kartami ruchu, o wartościach 2,4,5, 1-4 oraz K6, oraz dobieranymi kartami akcji. W swojej kolejce gracz zagrywa jedną ze swoich kart ruchu (następny raz będzie ją mógł zagrać dopiero po wykorzystaniu pozostałych) i przesuwa któregoś ze swoich krasnoludów. Może też wykorzystać karty akcji do przesunięcia krasnoludów i/lub Bilba. W końcu dociąga dwie karty akcji – zwykle ze standardowego stosu, ale są też dwa specjalne stosy z mocniejszymi kartami, z których dobiera się jedynie wtedy, gdy któryś z naszych krasnoludów stoi na jednym z pól oznaczonych Rivendell lub Samotna Skała.

Większość rozgrywki ma miejsce, gdy gracze staną na polu oznaczonym symbolem przygody. Ciągną wtedy jedną z kart przygody, które to karty mają trzy główne efekty:

1) Przeciwnik – należy go pokonać zagrywając z ręki karty akcji o odpowiedniej sile, lub przynajmniej zremisować zagrywając kartę Thorina – w przeciwnym przypadku musisz cofnąć swój pionek o liczbę pól równą sile przeciwnika. Jeśli dwóch graczy ma swoje pionki na tym samym polu, obaj mogą łączyć swoje karty w walce.

2) Niebezpieczeństwo – po wyciągnięciu karty symbolizującej ścigających krasnoludy orków, przestawia się żeton je reprezentujący na specjalnym torze. Po przekroczeniu pewnych punktów na torze jeden z będących w grze pionków zostaje uwięziony – nie można nim poruszać aż do czasu gdy dojdzie do niego inny pionek i zagranych zostanie 10 punktów siły (lub Thorin). Dodatkowo, jeśli żeton orków dojdzie do końca toru, gracze przegrywają.

3) Ujawniony zostaje (i być może przesunięty) Pierścień Władzy. Jeśli Pierścień trafi kiedyś na Bilba lub vice versa, ten staje się odporny na uwięzienie.

Dodatkowym czynnikiem wpływającym na grę jest Gandalf – przesuwa się go po oddzielnym torze (przy użyciu kart akcji) i jeśli akurat stoi na odpowiednim polu, podwaja siłę kart akcji zagrywanych w jednym z trzech obszarów gry.

I to w zasadzie tyle. Idziesz, ciągniesz karty, zagrywasz… Dość dużo tu niestety losowości i trochę mało strategii czy ekscytacji, nie mówiąc o klimacie Władcy. Nie jest to zła gra, ale jest to gra typu „meh, mogę grać, albo i nie grać.” Gra nie jest specjalnie trudna, dobrze pasuje na grę familijną, gorzej, moim zdaniem, dla dorosłych graczy.

Graficznie jest dobrze – to gra na licencji filmowej i to bardzo wyraźnie widać, elementy są dobrej jakości i solidnie zrobione. Nieco doskwiera instrukcja, która jest odrobinę niejasna – np. nie do końca wyjaśniono, czy przechodząc przez pole przygody, ale nie zatrzymując się na nim, też powinniśmy pociągnąć kartę. Nie wydaje się to logiczne, ale instrukcja jest tak napisana, że można by to zrozumieć w taki sposób.

Choć „Hobbita” lubię – zarówno film, jak i książkę – to gra niespecjalnie do mnie trafiła. Nie jest bynajmniej zła, ale nie ma też w sobie niczego wyróżniającego się.

Moja ocena: 3/5 – ok, bez rewelacji

Nie znam filmu „Hobbit” i nie zamierzam poznawać. Na 100% bym usnęła na filmie, a że fotele kinowe i pozycja siedząca przegrywają z łóżkiem w tym zakresie – pozostanę z dala od tej zacnej produkcji…

Gra „Hobbit – Niezwykła Podróż” natomiast mi się podobała. Wcale mnie nie nudziła. Nie było szaleńczych emocji i gryzienia palców z ekscytacji, ale było miło i ciekawie. Taka ilość losowości w grach mi odpowiada i wcale nie uważam, by było jej za dużo. Zasady gry są proste, co jest niewątpliwie plusem, po jednorazowym wyjaśnieniu można z przyjemnością grać. Rozgrywka jest dość dynamiczna, nie ma dłużyzn, co chwilę coś się dzieje.

Grafika niespecjalnie mnie ziębi, czy grzeje, bo zwisa mi klimat fantasy i – tak jak wspomniałam – na Hobbicie w kinie moja noga nie postanie. Rozumiem jednak, że ktoś może lubić taki klimat, więc po prostu grzecznie sobie mam swoje zdanie o klimacie, a graficznie nie ma się czego przyczepić. Gra się miło. Sądzę, że gra może być miłym prezentem dla kogoś, kto czasem lubi sobie zagrać w coś na planszy, a dodatkowo lubi film i jego bohaterów.

Nie jest to arcydzieło, ale całkiem przyjemna gra.

Moja ocena: 4/5